اهمیت توریسم غذا، در برندسازی و افزایش تقاضا برای سفر

میلاد موذنی با بیان اشاره به نقش اثربخش و سازنده سازمان های مردم نهاد در بخش های اجتماعی، فرهنگی و … اظهار کرد: توجه ویژه به خواسته‌‌ها و نیازهای مردم به‌عنوان رکن اساسی توسعه پایدار و بهره‌گیری از توانمندی‌های ظرفیت‌های مردمی در به ثمرنشستن تفکر توسعه پایدار بسیار ضروری است، از این رو انجمن حافظان میراث لنجان با هدف تقویت و گسترش ظرفیت در شهرستان لنجان با چشم انداز تقویت فرهنگ میراث دوستی در ابتدای سال ۱۳۹۷ با همکاری اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی فعالیت خود را آغاز کرد.
وی افزود: با توجه به اینکه سازمان های مردم نهاد با ورود به عرصه های مختلف می‌توانند به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین اشاعه‌دهندگان تفکر توسعه پایدار محسوب شوند مراحل ثبت انجمن حافظان میراث لنجان در حال پیگیری است و در تلاش هستیم با جذب افراد میراث دوست شهرستان گام های موثری را در حوزه فرهنگی برداشته شود.
این فعال اجتماعی تصریح کرد: انجمن حافظان میراث لنجان با همراهی و همکاری فرهنگ دوستان شهرستان قدم های موثری را در ثبت چندین مورد از میراث ناملموس شهرستان و همچنین تهیه و تدوین تقویم فرهنگی گردشگری شهرستان لنجان برداشته اقدامات قابل قبولی را در این حوزه به سرانجام رسانده است.
وی با اشاره به اهمیت توریسم غذا در برندسازی و افزایش تقاضا برای سفر، ادامه داد: اعضاء انجمن حافظان میراث لنجان با هدف ترویج زندگی سالم، ارتباط غذای سالم با محیط زیست و ایجاد کسب و کار در حوزه صنعت غذایی به دنیال احیاء غذاهای بومی محلی شهرستان لنجان در قالب تدوین اطلس غذایی بوده تا بتواند پویایی در اقتصاد شهرها و روستاهای شهرستان را رقم بزنند.
موذنی با بیان اینکه شهرستان لنجان با جاذبه های فرهنگی خود دارای تنوع غذایی بسیاری است، اضافه کرد: تهیه و تدوین اطلس غذاهای سنتی از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده چراکه توریسم غذایی همچنان در شهرستان لنجان ناشناخته است وبا بهره گیری از اطلس غذایی و همچنین تبلیغ مناسب می توان این نوع گردشگری را در کنار گردشگری طبیعی، فرهنگی و تاریخی در شهرستان توسعه بخشید.
وی با دعوت از کلیه علاقه مندان فعالیت در حوزه های فرهنگی و گردشگری گفت: انجمن حافظان میراث لنجان از تمامی علاقه مندان و مردم فهیم و میراث دوست شهرستان لنجان دعوت می کند با این انجمن در ارتباط بوده تا بتوانیم نقش خود را آنگونه که باید ایفا کنیم.
فاطمه ابن علی یکی از فعالان اجتماعی شهر چرمهین گفت: غذاهای سنتی از نظر ارزش غذایی، در دسترس بودن مواد اولیه، تازگی و نداشتن مواد نگهدارنده شیمیایی از بهترین مواد غذایی محسوب می شود و نقش مهمی در افزایش ارتباط نسل ها و حفظ هویت فرهنگی دارد.
وی نان گلرنگ را یکی از غذاهای سنتی شهر چرمهین دانست و افزود: غذاهای سنتی برخلاف غذاهای صنعتی حاوی هیچ گونه نگه دارنده ای نیستند و باید گفت نان گلرنگ نیز، نانی بسیار مقوی و خوشمزه است که از گذشتگان برای مردم شهر چرمهین به یادگار مانده است.
این فعال اجتماعی تصریح کرد: تمامی مواد نان گل رنگ گیاهی بوده و متشکل از آرد گندم، گلرنگ، شیر، تخم مرغ، ماست، سیاه دانه، نارگیل، کشمش و شیره خرما است و به عنوان یک صبحانه مقوی از ان استفاده می کردند.
وی ادامه داد: در زمان های قدیم مردم شهر چرمهین از نان گلرنگ برای پذیرایی در مجالس عروسی استفاده می کردند و خانواده عروس آن را به عنوان تحفه به خانواده داماد هدیه می دادند.
زهرا ابراهیمی یکی دیگر از فعالان اجتماعی شهر زاینده رود با اشاره به غذاهای بومی این شهر گفت: طعم،رنگ و رایحه غذاهای سنتی هر یک در بردارنده رمز و راز زندگی گذشتگان ما هستند.
وی افزود: کباب تو دَری یکی از غذاهای سنتی شهر زاینده رود بوده که زنان خانه دار در فصل بهار برای مردان شهر در این فصل مشغول زراعت و کشت برنج بودند می پختند و قدمتِ ان نیز حداقل به ۸۰ سال پیش باز می گردد.
این فعال اجتماعی تصریح کرد: دلیل این نامگذاری این غذای سنتی به دلیل پخت ان درون درِ دیگبر (درِ قابلمه)است.
وی عنوان کرد: آبگوشت ماش وبِی(ماش و بِه) نیز قدمتی صدساله دارد و مردم شهر زاینده رود ان را در فصل پاییز طبخ کرده و اعتقاد خاصی به آن داشتند به گونه ای که حتما باید این غذا را پخته و در کنار اعضاء خانواده میل می کردند چراکه این غذا بسیار انرژی زا بوده و از ان به عنوان صبحها استفاده می کردند و همچنان نیز بزرگان و کهنسالان این غذا را طبخ می کنند.
لیلا بخشی(راهنمای رسمی میراث فرهنگی ) یکی از فعالان اجتماعی شهر زرین شهر می گوید: کشاورزی شغل اساسی مردم شهرستان لنجان خصوصا مردم زرین شهر بوده و مردم با تمام مشکلات مالی و منابع آبی سالیان سال است که این مهم را حفظ کرده اند.
وی افزود: برنج لنجان جز برندهای شناخته شده در استان و کشور است و برنج کوبی ها نیز ده‌ها سال است که در این شهرستان مشغول به کار هستند و هر کدام از صاحبان این کارگاه‌ها دیگر موی سپید داشته و کوله باری از تجربه دارند.
این فعال اجتماعی تصریح کرد: عطر برنج لنجان را می توان با دمپخت آن به خوبی احساس و از طعم منحصر بفرد آن لذت برد.
وی ادامه داد: دمپخت، غذایی است که در گذشته برای شام و با موادی چون پیاز، تره، گوجه خرد شده، هویج، ماش یا عدس و به همراه آب کافی بر روی اجاقی که با چوب آتش آن را از قبل روشن کرده بودند بار میگذاشتند و پس از پخت مواد در ادامه برنجِ لنجان و روغن یا کره محلی را به آن اضافه کرده تا آب به خرد برنج رفته و( می توان سیب زمینی و تخم مرغ در این مرحله وسط برنج گذاشت)سپس حدود ۴ ساعت غذا در کماژدان در اجاق زیر آتش و خاکستر (زیرِخُل) پخته شده و برای میل کردن آماده می شود.