باشخصیت باشیم!

به گزارش نبض وطن، هنگامی که می خواهیم از کسی تعریف کنیم و او را متمایز از دیگران بشماریم می گوییم: “آدم باشخصیتی است”عبارت 《باشخصیت》 در کارکردهای مختلف یک جامعه می تواند ویژگیهایی را در بر داشته باشد. در نشست و برخاستهایی که در طی این سالها داشته ام این عبارت را زیاد شنیده ام و گاهی هم از گوینده اش پرسیده ام که بر چه اساسی این قضاوت را در خصوص فرد مورد نظرش داشته است. پاسخهایی که دریافت کرده ام بسیار متنوع و متفاوت و بیشتر به یک یا چند ویژگی محدود بوده است و از کنار هم گذاشتن این ویژگیها و ساده سازی و پالایش آنها به موارد زیر رسیده ام. البته چون معاشرتهای من بیشتر در مجامع ادبی و سازمانهای دولتی بوده است که در آن از مدیران گرفته تا اساتید علوم مختلف و ادیبان وفرهیختگان و البته، به میزان بیشتری، مدیران موسسات مالی، شاید روایی این ویژگیها بیشتر درباره ی این گروهها باشد.
‍اما “ادم باشخصیت ” کیست؟
آدم باشخصیت منطقی حرف می زند. اهل مغلطه نیست، اهل حرافی و هرزگویی نیست، اهل سخنان درهم ریخته و بی هدف هم نیست. برای همین شنوندگانش او را آسان می فهمند. سخنانش برخاسته از دانش است نه شهوت کلام یا خودنمایی.
آدم باشخصیت اهل تخریب دیگران و تهمت زدن به کسی نیست. او برای حذف رقبایش توطئه چینی یا زیرآب زنی نمی کند.
آدم باشخصیت قانونگراست. اهل دور زدن قانون نیست. رشوه نمی دهد و رشوه قبول نمی کند. اهل پارتی بازی و رابطه سالاری نیست.
آدم باشخصیت از اقرار به اشتباهاتش ابا ندارد و هرگاه متوجه اشتباه شد در صدد جبران آن یا برگشت از راه رفته بر می آید.
آدم باشخصیت به اقتضای جلسه و محفلی که در آن نشسته است سخن نمی گوید. سخن او همواره برخاسته از باورهایش است.
آدم باشخصیت با برخی افراد و افکار نمی تواند کار کند و قبولشان ندارد. او خود را مجبور به این کار نمی کند.
آدم باشخصیت در مسائل کوچک صرف وقت نمی کند و درباره ی مسائل مهم بی تفاوت نیست.
آدم باشخصیت درمواجهه با افرادبالادست خود تعارف ندارد. اگر اشتباهی از ایشان ببیند می گوید و اگر اقناع نشود از همکاری و همراهی با ایشان کناره می گیرد.
آدم باشخصیت در هر پست و مقامی که مشغول باشد، تمام تلاشش در راستای انجام مأموریتهای محوله به بهترین شکل است. او برای خوشامد رئیسانش یا به طمع پست و مقامی بهتر، تصمیم نمی گیرد و کار نمی کند.
آدم باشخصیت اهل باج دادن و معامله کردن در وظایف و اختیاراتش نیست. او از دید همکارانش آدم سختی به نظر می رسد.
آدم باشخصیت به کسانی که از او تعریف و تمجید می کنند با احتیاط نگاه می کند و به کسانی که او را نقد می کنند خوب گوش می کند و در صدد تلافی برنمی آید.
آدم باشخصیت در مقابل کاری که برای دیگران می کند انتظاری از ایشان ندارد و در زمانی که کارش به آنها بیافتد به ایشان یاداوری نمی کند که چه کارهایی برایشان کرده است.
آدم باشخصیت در قید و بند دریافت تبریک و تسلیت از دیگران یا برگزاری مراسم بزرگداشت و تکریمش نیست. او کیش شخصیت ندارد.
آدم باشخصیت وامدار فرد یا گروهی نمی شود. او تلاش می کند کاستی هایش را با عزت نفس پر کند اما آزادگیش را در گرو نیازهایش نگذارد.
آدم باشخصیت بر اساس باورهای راستینش در گروه، حزب یا سازمانی وارد می شود. او اهل یافتن همفکرانش است نه همفکر شدن برای رسیدن به امیالش.
آدم باشخصیت دارای یک سلسله ارزشهای اخلاقی است که آنها را با اندیشه و پژوهش خود یافته است نه توصیه و تلقین دیگران.
آدم باشخصیت اهل مدرک گرایی نیست. او نداشتن عنوان دکتر و مهندس را کسر شأن نمی داند و به دنبال خرید مدرک یا عنوان تقلبی نیست. او یادگیری را یادگرفته است.
آدم با شخصیت نه اهل توهین است و نه اهل لودگی. او با گفتارش دیگران را خودخواسته به احترام وامی دارد. او آدم خشکی نیست. انضباط و چارچوب اخلاقی و شخصیتی مشخصی دارد اما دیگران از معاشرت با او دلزده نمی شوند.
آدم باشخصیت به کاری که می کند اعتقاد دارد و کاری نمی کند که به آن باور نداشته باشد. برای همین آمادگی بیشتری را برای جدا شدن از گروه، حزب، سازمان یا شغلی که مغایر با باورهایش باشد دارد.
آدم باشخصیت با واژه ی “مصلحت” رفتار و گفتارش را توجیه نمی کند. مصلحت برایش مانند سوزنی است که او به ندرت به جان خود فرو می کند.
باید اقرار کرد که “باشخصیت بودن” کار دشواری است و به ویژه در اوضاع کنونی جامعه ی ما “باشخصیت ماندن” دشوارتر. در زمانی که آشفتگی به جان جامعه ی ایرانی افتاده است، برشمردن و یاداوری ویژگیهای آدمهای باشخصیت به ما کمک می کند که این نیاز راستین کشور را به فراموشی نسپریم.
محسن اسلامی(پویا )