به گزارش نبض وطن، حبیب الله ادیبی سده به مناسبت روز بزرگداشت شعر و ادبیات فارسی در یادداشتی نوشت؛
روز ادب فارسی را گرامی می داریم زیرا ادبیات ظرف زندگی اخلاقی انسان است و با ادبیات ، خاصه ادب فارسی دنیا را بهتر می توان دید.
با ادبیات تنهایی انسان مملو از لحظات ناب شده و ارزشهای انسانی جاودانه کند و زندگی را در این دنیا فنای جلوه دیگری ببخشد و به هزار توی روان انسانها پی برد .
ادبیات عرصه تمرین آزادی است و قرن هاست توانسته حس همدردی جهانی را ایجاد کند چراکه در عرصه ادبیات ، شاعران زاده شدند و به ترجمان بلیغ دلهای اقوام مبدل گردیدند.
شعر همواره یکی از میوه های درخت ادبیات به شمار می امده که سزاوارترین پناه حرمت و ارزش انسانی را به خود اختصاص داده و آدمی با ابزارشعر توانسته معنی صِرف را به قالب خیال انتقال دهد و با قدرت خیال ابزار ایهام و استعاره از ناگفتنی ها سخن گفت ، آنچنانکه سعدی ماهرانه و با استفاده از همین صنعت ، انتقادی ترین و گزنده ترین سخن سیاسی و اجتماعی را در گوش سلطان مغول (آباقاخان) آنچنان خواند تا دل او نرم و به گریه وادار شد.
شهی که پاس رعیت نگاه می دارد / حلال باد خراجش که مزد چوپانی است
و گرنه راعی خلق است زهر مارش باد / که هرچه می خورد او جزیت مسلمانی است
در تاریخ اجتماعی ایران نیز چنین می خوانیم : حاج میرزا آقاسی از رجال وطن فروش دربار محمد شاه قاجار بر ادیب نامور و سیاست مدار برجسته ایران ، قایم مقام فراهانی سعایت و دشمنی کرد و با کمک انگلستان، شاه قاجار را واداشت تا قایم مقام از مقام صدرالوزرایی عزل و پس از چندی حکم قتل او توسط شاه نوشته شود . شاه برای اینکه از امضای خود پشیمان نشود و از تصمیم خود بر نگردد هنگام امضای حکم قتل قائم مقام دستور می دهد قلم و کاغذ را از دسترس او دور کنند تا مبادا دست به قلم شود وقتی از شاه می پرسند چرا از نامه نوشتن قائم مقام هراس داری ؟ می گوید سحرواعجازی در بیان اوست که اگر خط او را ببینم فریفته او می شوم و او را رها می کنم .
