به گزارش نبض وطن به نقل از ایرنا، فرنگیس شریفی باستان اظهار کرد: ارتباط و برقراری ارتباط اجتماعی مهم ترین مولفه رشدی هر انسانی از جمله کودکان و نوجوانان به حساب می آید. در این میان اولین نهاد اجتماعی که فرد در آن رشد می کند، خانواده و پس از آن اجتماع و جامعه است. در ادامه وقتی افراد به آن مرحله ای از رشد می رسند که وارد مدرسه می شوند، موضوعی که می تواند به فرایند رشد روانی و اجتماعی آنها کمک کند، بحث برقراری ارتباط و دوست یابی است.
این عضو سازمان نظام روانشناسی با بیان اینکه وقتی کودکان از محیط خانه خارج و وارد محیط اجتماع می شوند، می توانند با دوست و همسن و سالان خود ارتباط بگیرند، تصریح کرد: این یکی از مهمترین ارکان رشد و پله ای برای هر کودکی است که وی را برای برقراری ارتباط و اجتماعی شدن در سنین بزرگسالی آماده می کند.
این روانشناس اظهار داشت: هر فردی برای برقراری ارتباط و شکل دادن به آن، نیاز به یکسری پیش نیازها دارد. مثل اینکه فرد قادر باشد، اطرافیان خود را ارزیابی کند، ببیند آن افراد چه خصوصیات شخصیتی مشابه، چه علاقه مندی ها و چه توانمندی هایی دارد که می تواند برای وی جذاب باشد. قطعا این پیش نیاز باید برای هر فردی برآورده شود و در این فضا قرار بگیرد. افراد چه در سنین کودکی و چه بزرگسالی بر اساس همین پیش نیاز، ارتباط گرفته و افرادی را به عنوان همکلاسی خود یا در آینده دوست و همکار خود گزینش می کنند.
عضو انجمن مطالعات روان‌درمانی ایران تصریح کرد: ورود به یک ارتباط، تجربه یک دنیای تازه است. در این فرایند ارتباطی، موضوعات زیادی بین افراد رد و بدل می شود.
وی اضافه کرد: وقتی کودک وارد پروسه ارتباط شده و فردی را به عنوان دوست و همکلاسی انتخاب می کند، یکسری قوانین در این ارتباط پررنگ می شود. مثل اینکه همراه هم باشیم، حمایتگر یکدیگر باشیم، حرف های هم را بشنویم و شنونده خوبی برای یکدیگر بوده و اجتماعی باشیم، از مسائل خصوصی خود صحبت کرده، همدیگر را راهنمایی و حل مساله کنیم، به هم توجه کرده یا به رشد هم کمک کنیم و هدفمند و انگیزه مند در یک مسیر قدم برداریم.
شریفی باستان تاکید کرد: در واقع رعایت تمام این قوانین در یک رابطه دوستی، گزینه های مثبتی است که اگر به صورت مثبت و سازنده و با آگاهی شکل بگیرد، می تواند برای دو فرد پیامدهای مثبت بسیاری داشته باشد.
این روانشناس با بیان اینکه این دوستی ها هرچند می تواند پیامد منفی هم داشته باشد اگر که ارتباط به صورت اصولی سالم نبوده و فرد با شخص یا گروهی وارد رابطه شود که به لحاظ شخصیتی یا روانی مشکلاتی داشته باشد افزود: در این میان اما چیزی که اهمیت دارد نقشی است که برقراری ارتباط و شکل دادن به ارتباط و وارد یک رابطه شدن می تواند در روند رشد ارتباطی، روانی و اجتماعی شدن هر فردی موثر باشد.
این پژوهشگر اختلالات روان شناختی خاطرنشان کرد: ارتباط با دیگران در محیط های اجتماعی، بدون شک در شکل گیری اعتماد به نفس هر انسانی در شناخت و کسب بینش نسبت به خود و افراد دیگر می تواند کمک کند. البته عکس این مساله نیز صادق است و در عین حال هر راه یا فرد اشتباهی هم در این مسیر ارتباطی قرار بگیرد، می تواند زیان هایی نیز برای فرد داشته باشد. مثل انتخاب دوستی که بیشتر گیرنده است و یک طرفه به ارتباط نگاه می کند.
وی افزود: به همین دلیل تجربه کودکان از اجتماعاتی مثل مدرسه و انتخاب و تجربه گروه های دوستی مختلف می تواند در افزایش و آگاهی آنها برای انتخاب های درست در آینده کمک کند.
این عضو انجمن مطالعات روان‌درمانی ایران اظهار داشت: حال در شرایط کرونا تجربه این اجتماعات برای کودکانی که باید حضور در مدرسه را تجربه می کردند، محدود شده است. اگر کودکان این مهارت پایه را نداشته باشند، در نتیجه فرصتی برای آزمودن خود در مورد اینکه آیا توانایی ارتباط برقرار کردن با افراد دیگر را دارند یا خیر، برایشان حاصل نمی شود و این ارتباط شکل نمی گیرد.
