به گزارش نبض وطن به نقل از ایسنا، صبح جمعه پنجم شهریور سال ۱۳۹۵ در روزهایی که جشنواره نمایش‌هایی آیینی و سنتی به دبیری مرضیه برومند برپا می‌شد، خبر ر سید که بازیگر کهنه‌کار تئاتر، سینما و تلویزیون داود رشیدی در سن هشتاد و سه سالگی از دنیا رفته و هنر ایران یکی از چهره‌های ماندگار بازیگری خود را از دست داده است. در این پنج سال احترام برومند بیشتر از قبل به بهشت زهرا سر زده تا در قطعه هنرمندان بر سر مزار همسرش برود. او صبح امروز، جمعه پنج شهریور ۱۴۰۰ هم به بهشت زهرا رفته ولی این محل را در روزهای سیاه کرونایی متفاوت‌تر از همیشه دیده است.
برومند با آرزوی اینکه هر چه سریع‌تر واکسیناسیون سراسری انجام شود تا آمار مبتلایان و قربانیان کرونا کاهش یابد، می‌گوید: امروز به خاطر سالگرد فوت آقای رشیدی به بهشت زهرا رفتم وچون پیش‌بینی می‌کردم که ممکن است شلوغ باشد، صبح خیلی زود رفتم و عجیب است که در همان صبح زود، دیدم بهشت زهرا غلغله است و باعث تاسف است که کاملا حس می‌کردی چقدر عزیزان مردم از دست رفته‌اند. من روز تولد آقای رشیدی یعنی ۲۵ تیر هم به بهشت زهرا رفته بودم ولی صحنه‌ای که امروز دیدم خیلی متفاوت‌تر بود.
او اضافه می‌کند: شلوغی بهشت زهرا در فاصله حدود یک ماه و نیم نشان از بدتر شدن وضعیت کرونا در کشور دارد و ادامه این شرایط کار را سخت‌تر هم می‌کند، چون خیلی از مشاغل با مشکل فعالیت مواجه شده و زندگی معیشتی و نیز روحی مردم تحت تاثیر قرار گرفته است.
این هنرمند با اشاره به وضعیت هنرمندان تئاتر ادامه می‌دهد: به نظرم در این یک سال و اندی، بعد از کادر درمان که دچار بیشترین صدمه و آسیب شدند، تئاتری‌ها قرار دارند که برخلاف بسیاری از مشاغل دیگر که کم و بیش به‌راه بودند، با تعطیلی تقریبا کامل مواجه شدند و گروه‌ها نتوانستند کار خود را به اجرا برسانند. در این بین اهالی سینما اگرچه با سالن‌های کم تماشاگر روبرو شدند ولی برای بیشتر اهالی این حوزه شبکه نمایش خانگی جایگزین شد.
احترام برومند به برخی گفته‌های زنده‌یاد رشیدی اشاره می‌کند و می‌گوید: همین چند روز قبل که یکی از مصاحبه‌های آقای رشیدی را مرور می کردم، دیدم که چقدر او بر ماجرای تئاترهای خیابانی و اجرا در فضای باز تاکید داشته و می‌شد که در این دوران کرونایی این کار را جدی انجام می‌دادند و در برخی نقاط که شرایط و امکاناتش موجود است، به اجرای تئاتر می‌پرداختند. من تا جایی که اطلاع دارم چنین مکان‌هایی در تهران هست و پیش‌تر هم صحبت‌هایی برای ایجاد چند مرکز تئاتری مطرح شده بود و حتی یک بار به همراه آقای رشیدی برای بازدید رفته بودیم ولی اصلا معلوم نیست آن طرح‌ها به چه سرانجامی رسیدند.
وی با یاداوری اجرای اولین تئاتر داود رشیدی در ژنو در یک مکان باز شبیه آنچه یونانی‌های قدیم داشتند، ادامه می‌دهد: داود همیشه پیشنهاد اجرا در محیط باز را در نظر داشت و اگرچه در تهران هم چنین فضاهایی وجود دارد، متاسفانه به درستی از آن‌ها استفاده نشده است. البته هنرمندانی مثل داود رشیدی اگر الان هم زنده بودند به دلیل سن و سال بالا، خودشان نمی‌توانستند پیش‌رو باشند ولی حرف‌هایی زده‌اند که نباید باد هوا تلقی شود، باید یک جایی از این تجارب استفاده شود. من وقتی بعضی از این مصاحبه‌های قدیمی را می‌خوانم می‌بینم که خیلی جاها راهنمایی‌های خوبی به جوانان و به خصوص مسئولان شده ولی هیچ توجهی به آنچه از پسِ سال‌ها تجربه مطرح شده، نمی‌شود.
برومند می‌گوید: یک مسئله‌ای که آقای رشیدی همیشه از آن گله‌مند بود نگاه تحقیرآمیز مسئولان به هنر و به ویژه تئاتر بود که هر چند وقت یک بار به شکلی پررنگ یا کمرنگ مطرح می‌شد و هنوز هم می‌شود. این همیشه باعث تاسف بوده بخصوص الان که می‌شنویم رشته نمایش از هنرستان دخترانه سوره حذف شده است. از این خبرها و اتفاق‌ها بوی خوبی به مشام نمی‌رسد و متاسفانه وضعیت ما در کشورمان به جز کرونا که مسئله همه دنیاست، مرتب دستخوش تغییرات سلیقه‌ای می‌شود. آقای رشیدی بارها درباره استعداد زیاد نسل جدید بازیگران نسبت به دوره خودشان صحبت و از آن‌ها تقدیر می‌کرد پس چرا حالا باید در ذوق آن‌ها زده شود؟ چرا این نسل باید سرخورده شود؟ افسوس که توجه نمی‌کنیم همه مشکلات مردم، مالی و اقتصادی نیست و گاهی همین تصمیم‌ها تاثیر بدتری بر روح و روان جامعه وارد می‌کند.
وی می‌گوید: یکی از آرزوهای من این است که مسئولان هنری از بین هنرمندان باسابقه و باتجربه افرادی را به عنوان مشاور خود انتخاب کنند تا شاهد چنین چیزهایی نباشیم. در موارد مشابه، آقای رشیدی همواره تاکید داشت که «صنوف می‌توانند درخواست کننده باشند و در پیشبرد هنر و سیاست‌گذاری‌ها آن ها کمک کنند، نباید بگذاریم همه چیز و همه کس را دولت تعیین کند.» او در یکی از مصاحبه‌های خود تاکید کرده بود: «مهمترین اشکال در سیاست‌گذاری و عملکرد کسانی است که مقوله تئاتر برای آن‌ها از درجه اهمیت پایینی برخوردار است و این را می‌توان در نوع نگاه آن‌ها به تئاتر به عنوان بچه یتیم هنر مملکت، تخصیص بودجه حقارت آمیز به آن و کمبود فضا و سالن برای اجرا و تمرین به سادگی فهمید.»
احترام برومند در پایان درباره مراسمی که در چند سال گذشته به یاد و نام داود رشیدی با اهدای نشان داود رشیدی به چند هنرمند برگزار می‌شد، هم می‌گوید: وضعیت کرونایی مانع شده حال و حوصله‌ای در شرایط فعلی باقی بماند که این مراسم را برگزار کنیم. سال قبل به انتشار یک ویدیو و تقدیم نمادین آن به تئاتری‌ها و صحنه های خالی اکتفا کردیم ولی امسال شرایط به دلایل متعدد سخت‌تر شد. هدف ما بر این بود که این نشان بیشتر جنبه فرهنگی داشته باشد و به دلیل شرایط کرونایی در یکی دو سال گذشته نتوانستیم آن را آن گونه که مدنظرمان بود برگزار کنیم، ضمن اینکه هنوز نتوانستم به لحاظ تامین منابع مالی به شرایط مناسب برسیم هرچند پیشنهادهایی در این باره مطرح شده و امیدوارم بتوانم این کار را پیش ببرم تا این جایزه فرهنگی همچنان به راه خود ادامه دهد. بیش از آن امیدوارم اوضاع و احوال مردم در حدی مساعد و مناسب باشد که انگیزه و ذوق و شوق برپایی مراسم گوناگون و جشنواره‌ها وجود داشته باشد.
به گزارش ایسنا،این دست نویس ها امروز از سوی موزه سینما برای سالروز درگذشت داود رشیدی منتشر شده است.
